Ik heb de poëtische mogelijkheden van ChatGPT weer eens van stal gehaald. Het resultaat is onderstaand modern gedicht dat de titel én de AI-gegenereerde werken hieronder relativerend belicht:

In deze galerij van dit digitale domein,
waar pixels flaneren, schijnbaar zonder schroom,
staan zij daar, de modellen, onwerkelijk en fijn,
met hoeden als kronen, in een virtuele droom.

Gevormd uit algoritmen, een kunstige schepping,
elk portret een echo van perfectionistisch streven.
Met hoeden die dansen in kleurige weerspiegeling,
tonen zij een wereld, té perfect voor het echte leven.

Hun blikken, leeg maar vol mysterie,
vertellen verhalen van een onzichtbare hand.
In deze wereld van gesimuleerde schoonheid,
schuilt een vraagstuk, subtiel en elegant.

Is schoonheid verbonden met precisie?
of schuilt er meer in het menselijk falen?
Deze AI-modellen, van een prachtige perfectie,
doen ons over onze eigen imperfecties malen.

Een ode aan de schoonheid van het onrealistische,
waar elke hoed een droom, een fantasie ontvouwt.
In deze digitale vertoning, bijna mystiek,
wordt een wereld getoond, zowel oud als fout.

Zo staan zij daar, onze AI-creaties,
met hoeden die het onmogelijke verhalen.
Een fusie van techniek en verbeeldingsrelaties,
waarbij wij ons afvragen: wat is nu eigenlijk écht ideaal?